DO SIEGO ROKU! (opinia czytelnika)

Za oknem prószy śnieg. Pochmurny grudniowy dzień. Ciemny parasol przysłonił szare chmury. Zakutani w ciepłe kapoty i zimowe buty idą śpiesznym krokiem przechodnie ośnieżonym chodnikiem. Centrum miasta wystrojone w kolorowe świecidełka i ozdoby, a wieczorową porą zaświecą elektryczne diody...

Za szybami biur i urzędów świecą się żarówki. Petenci przychodzą tu z różnymi sprawami. Jedni są zadowoleni, że załatwili to i owo, a drudzy wychodzą z tych pomieszczeń oburzeni i z gniewnymi minami. A z szarych chmur śnieg pada i przysypuje białą bielą wszystko, co napotka na swej drodze.

Jeszcze jeden krok do przodu, a jesteśmy w innym czasie i otoczeniu. Niby te same ulice i domy, ale jakieś smutne, ubogie niekolorowe. Przed witrynami sklepów stoją długie kolejki ludzi. Ten i ów przestępuje z nogi na nogę aby rozgrzać zmarznięte stopy. A ten ma zasępioną minę, czy aby starczy jeszcze dla niego karp żywy. Konne sanie podzwaniając dzwoneczkami jadą środkiem drogi. Mróz szczypie w palce dłoni i policzki...

Cofnijmy się w czasie o ponad sześćdziesiąt lat wstecz. I co widzimy? Inny świat, innych ludzi?! - Tak... To był czas powojennej biedy. Było szaro i ubogo, ale wesoło i życzliwie. Każdy każdemu życzył wszystkiego dobrego: zdrowia i polepszenia życiowego bytu . Ot tak... bezinteresownie, z serca całego.

Do późnych godzin wieczornych, słychać było wesoły gwar dziatwy zjeżdżającej na sankach z pagórków i górek. To nic, że chciało się jeść, a stopy marzły w dziurawych butach... Dorośli krzątali się około nadchodzących świąt Bożego Narodzenia. Do ostatnich godzin dwudziestego czwartego grudnia szykowano wigilijną wieczerzę. W powietrzu czuło się aromat gotowanych i smażonych potraw. Leśna jodła przyozdobiona świecidełkami, pachniała żywicą. Zadzieraliśmy głowy ku górze, spoglądając na nieboskłon, czy aby ukazała się pierwsza gwiazdka na niebie?

Łamiąc się opłatkiem ojciec życzył każdemu pośród nas rodzeństwa: zdrowia , szczęścia i bycia uczciwym człowiekiem! Mijały dni... Zbliżał się Nowy Rok! Panowała nerwowa atmosfera. Dorastające siostry i dziewczęta szykowały się do sylwestrowej zabawy. A ile było przy tym płaczu i krzyku, że nie mają na tę okazję w co się ubrać. Ale jak to zwykle bywa, że przy pomocy koleżanek jedna drugiej użyczyła to i owo z garderoby.

Poszły na bal noworoczny z nadziejami, że spędzą wesoło czas. Zapewne nie jedna pośród tych dziewcząt marzyła, że spotka księcia ze swego snu?! Ale życie ma to do siebie, że nie zawsze ziszczają się nasze marzenia.

W dojrzałym okresie naszego życia mamy pretensje do siebie, że nasze dorosłe życie nie jest takie, jak sobie wymarzyliśmy?! Mijały dni, miesiące i lata całe. Raz bywało lepiej, a raz gorzej... Stopniowo dawne obyczaje zmieniały się wraz ze światową modą.

Dziś już nikt nie składa bezinteresownych życzeń. Jest demokracja i wolność słowa. Kto by tam wysłał jakieś kartki z życzeniami świątecznymi? To dziś jest nie modne... Najlepiej wysłać "esemesa", albo bąknąć coś w ostatniej chwili przez telefon komórkowy na odczepnego.

Białe płatki śniegu, wirują w mroźnym powietrzu. Ośnieżonym chodnikiem idą przechodnie... Gdzieś się spieszą. Przystanąłem na poboczu trotuaru i spojrzałem wokół siebie: wszystko jest inaczej jak było kiedyś dawno temu? Niby kolorowo i bogato, a z radiowego eteru słychać świąteczną piosenkę śpiewaną w angielskim języku. To już nie ten klimat co kiedyś...

Wszystko się zmieniło i obyczaj, i ludzie? Gdzieś się spieszą przed siebie, jakby coś ich goniło. Oni wszyscy nie mają czasu dla siebie i dzieci swoich . A później się dziwią, że własne dzieci ich nie rozumieją? Ludowe przysłowie mówi: "Jak sobie pościelicie - tak się i wyśpicie"?!

Padający śnieg przykrył białą pierzynką dachy budynków, drogi i pola. Królowa zima napuszyła się i zaznacza swe królestwo śnieżną bielą. Trzynastego grudnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego pierwszego roku była bardzo mroźna zima. Ośnieżonymi drogami jechały czołgi stalowe, a za czołgami jechali żołnierze. Z radiowego eteru słychać było głos generała Jaruzelskiego: Obywatelki i obywatele... Wprowadza się stan wojenny na terytorium Polski...!"

Mijały dni i miesiące, a ustrój Polski Ludowej odszedł w zapomnienie przy okrągłym stole. Dziś byli opozycjoniści szczycą się, że obalili komunę?! - Drodzy bojownicy nowego, odrodzonego ustroju...To nie wy obaliliście miniony ustrój?! Byliście niejako przyspieszaczem upadku tamtego ustroju. Komuna obaliła się sama... doszedłszy do ślepej ściany, poza którą już nic nie było poza smutną szarością .

Dziś po dwudziestu dwu latach zbliżamy się szybkimi krokami do tego samego... czyli do ślepej ściany! Za którą jest ciemność i jedna wielka niewiadoma... Czy aby uda się wyjść z tego głębokiego kryzysu, czy też nastąpi to co przewidywali Majowie: "Koniec świata". Nie w formie zagłady przyrody, ale w formie wojny krwawej i zagłady nadwyżki ludzkiej populacji.

Nikt pośród nas, ludzi, nie życzy sobie żadnej wojny, ale to od nas nie zależy... Takie są odwieczne prawa natury, że nadprodukcja nie sprzyja pokojowej egzystencji...Więc cóż?! Aby budować nowe domy, to trzeba zburzyć stare, aby pozyskać nowe tereny pod te przyszłe, nowe domy?! Historia kołem się toczy i miażdży wszystko co stare i niemodne.

Z przykrością muszę powiedzieć, że nie da się zmienić ludzkiej natury? Tak, aby cała ludzkość żyjąca na świecie była uczciwa i sprawiedliwa. Każdy pośród nas ma różne poglądy i interesy...? - Więc cóż by życzyć wam i sobie na zbliżający się Nowy Rok 2013. Spójrzcie w wokół siebie i na swe odbicie w lustrze... Czy my tak żyjemy, jak życzymy naszym bliskim w taki świąteczny czas?

Usiądźmy na chwilkę i zastanówmy się, czy aby to co mówimy nie mija się z tym o czym myślimy? Czasami myślę sobie o dawno minionym czasie; że lepiej jest żyć w biedzie i dażyć szacunkiem bliźniego, niźli w dobrobycie i zakłamaniu?! Jeszcze tylko kilka godzin i przywitamy Nowy Rok: Wszystkiego dobrego - zdrowia, radości, a nade wszystko świata bez kryzysu gospodarczego i pokoju w każdym jego zakątku!

A pro - po?

Byłem 16.12.br. w Miękini na świątecznym kiermaszu i muszę przyznać, że organizatorzy zadali sobie wiele trudu w zorganizowanie tego widowiska. Było bardzo wzniośle i nastrojowo. Ze sceny rozbrzmiewały słowa śpiewanych kolęd, a śpiewały zespoły ludowe i szkolna młodzież. Wytworzył się ciepły mikroklimat przypominający jako żywo dawne odległe lata. Straganów było bardzo dużo, a oferta handlowa była różnorodna i bogata. Pośród zgromadzonych widzów rozdawano kolorowe kalendarze na nadchodzący rok z kolorowymi zdjęciami ilustrującymi rozwój budowlanej infrastruktury z własnych i unijnych środków finansowych na terenie gminy Miękinia. W ciemniejący mrok wieczoru wystrzelono kolorowe race i fajerwerki. Szkoda tylko, że od czasu do czasu padał deszcz...

Władysław Żukowski
grudzień 2012

Fot. Wiktor Kalita