Wróg władzy ludowej (część 2)

Podporucznik Jerzy Ruszel, oficer śledczy Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu, w sporządzonym przez siebie akcie oskarżył Kalitę o przynależność do nielegalnej organizacji „Rzeczpospolita Polska Walcząca” /Rz.P.W./, w ramach której usiłował on zmienić przymusem ustrój Państwa Polskiego.

A także o to, że werbował do tej organizacji nowych członków i wykonywał polecenia organizacyjne. Ponadto, że przez okres dwóch lub trzech tygodni czasu przechowywał trzy ulotki zawierające fałszywe wiadomości o treści mogącej wyrządzić istotną szkodę interesom Państwa Polskiego.
Akt ten został przesłany, a może przeniesiony osobiście przez kuriera z siedziby WUBP do sąsiedniego gmachu przy ul. Podwale 4, gdzie znajdował się Wojskowy Sąd Rejonowy we Wrocławiu (obecnie mieści się tam siedziba Prokuratury Okręgowej).
Oskarżonego Kalitę do sądu przy ul Podwale przewieziono z aresztu śledczego przy ul. Kleczkowskiej 7 lutego 1952 roku. W tym dniu sąd rozpoznawał jego sprawę. Ile trwał proces, nie wiemy. Z treści aktu oskarżenia, jak i z sentencji samego wyroku wynika, że nad winą i karą nie debatowano zbyt długo.

Kazimierz Kalita został uznany winnym tego, że:

1. w maju 1951 roku w Rzeczycy pow. Środa Śląska usiłował przemocą zmienić ustrój Państwa Polskiego przez to, że od maja do 13 grudnia 1951 r. był członkiem nielegalnej, kontrrewolucyjnej organizacji mającej na celu obalenie przemocą ustroju Państwa Polskiego, zwerbował do niej jednego członka i opłacił składkę na cele organizacyjne.
2. w czerwcu 1951 r. przez okres około dwóch tygodni w swym mieszkaniu w Rzeczycy pow. Środa Śląska przechowywał trzy pisma organizacyjne nielegalnej organizacji, zawierające fałszywe wiadomości, mogące wyrządzić istotną szkodę interesom państwa Polskiego. 
Za to Wojskowy Sąd Rejonowy wymierzył mu karę siedmiu lat więzienia, pozbawił praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na trzy lata, orzekł przepadek mienia za przestępstwa mające charakter polityczny, związane z walką o suwerenność i niepodległość.
Przypomnijmy, że do organizacji kontrrewolucyjnej, jak określono RzPW w wyroku, Kazimierza Kalitę zwerbował Franciszek Cebula. Z kolei Cebulę zwerbował mieszkaniec Osieka w gminie Kostomłoty, 

Mieczysław Anioł, syn Antoniego i Małgorzaty z domu Guca, urodzony 12 kwietnia 1912 roku w miejscowości Szczeka, powiat Sandomierz. W organizacji Anioł wytypowany był „na komendanta powiatowego RzPW na powiat Środa Śląska”. Również i on doczekał się procesu przed Wojskowym Sądem Rejonowym. 31 lipca 1952 roku na sali rozpraw, po lewej stronie przewodniczącego sądu, ppłk. Włodzimierza Ostapowicza, na ławie oskarżonych posadzono siedmiu aresztantów. Sześciu z nich Ostapowicz wraz z sędzią wojskowym, kpt. Stanisławem Romankiem i asesorem ppor. Adolfem Gębarą WSR skazali na karę śmierci, którą wykonano później tylko wobec dwóch skazanych: Włodzimierza Pawłowskiego i Józefa Radłowskiego. Obaj zostali straceni w dniu 24 kwietnia 1953 roku w więzieniu przy ul. Kleczkowskiej we Wrocławiu.
Anioł złożył od wyroku rewizję, którą Najwyższy Sąd Wojskowy w Warszawie postanowił pozostawić bez uwzględnienia. Następnie Rada Państwa skorzystała wobec Anioła z prawa łaski i zmieniła orzeczoną mu karę śmierci na karę pozbawienia wolności.
Aby zobrazować, jak surowe kary stosowano tylko za werbunek do organizacji, warto w tym miejscu zatrzymać się, aby zacytować fragment wspomnianego wyroku:

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny. (...) Osk. Anioł w okresie swej kontrrewolucyjnej działalności do dnia zatrzymania, tj. do dnia 13.10.1951 r. zawerbował do kontrrewolucyjnej organizacji RzPW szereg osób, a to Tęczę Józefa, Gładysza Wojciecha, Tęczę Stanisława, Cebulę Franciszka, którego mianował w kwietniu 1951 roku „komendantem placówki” w gm. Malczyce, Burdzy Jana, którego mianował jego zastępcą, Wojtowicza Ignacego, Podulkę Jana, którego mianował „komendantem placówki” w gminie Rakoszyce, Ruńkę Józefa, Wawszczyka Władysława, Boczara Mieczysława, Bąka Bolesława, Anioła Władysława, Tęczę Karola, Frysztaka Stanisława, Kopacza Ignacego, Pawlika Andrzeja, Puka Bolesława i szereg innych. Zwerbowanym osk. Anioł nadawał pseudonimy i polecał im werbować dalszych członków oraz zbierać od nich składki. Osk. Anioł utrzymywał z podległymi mu organizacyjnie członkami kontrrewolucyjnej organizacji ścisły, nieprzerwany i systematyczny kontakt, odbywał z nimi zebrania organizacyjne, przekazywał im nadsyłane mu w większych ilościach „rozkazy”, „instrukcje”, „komunikaty” oraz ulotki zawierające fałszywe wiadomości, mogące wyrządzić istotną szkodę interesom Państwa Polskiego, lżące i poniżające jego ustrój i nawołujące do zerwania sojuszu ze Związkiem Radzieckim, zbierał od podległych mu „komendantów placówek” składki organizacyjne, które przekazywał osk. Pawłowskiemu, odbierał od nich sprawozdania z działalności, wydawał podległym mu członkom organizacji rozkazy i polecenia”.
Tak też nowi członkowie mieli polecenie werbowania kolejnych, co uczynił m.in. Franciszek Cebula werbując Kazimierza Kalitę, a ten z kolei zwerbował nie ustalonego z nazwiska w toku śledztwa kolejnego członka organizacji, o czym zameldował Cebuli, jako komendantowi placówki.

Skazany

Kazimierz Kalita, zgodnie z wyrokiem, przebywać miał w więzieniu do 13 grudnia 1958 roku. Stało się jednak inaczej i w sumie spędził w nim dwa lata, dziewięć miesięcy i dwadzieścia trzy dni. Na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono mu okres tymczasowego aresztowania, które miało miejsce 13 grudnia 1951 r. w Rzeczycy. Do czasu ogłoszenia wyroku w dniu 7 lutego 1952 roku przebywał w więzieniu we Wrocławiu.
7 listopada 1953 roku sąd zastosował amnestię z 22 listopada 1952 r. i postanowił złagodzić skazanemu poszczególne kary, wymierzając w ich miejsce nową karę łączną czterech lat i ośmiu miesięcy więzienia.
Wspomniana tu amnestia miała związek z zebraniem się nowego Sejmu w dniu 20 listopada 1952 roku. Dzień później prezesem Rady Ministrów został Bolesław Bierut, a wicepremierami: Józef Cyrankiewicz, Władysław Dworakowski, Tadeusz Gede, Piotr Jaroszewicz, Stefan Jędrychowski, Hilary Minc, Zenon Nowak i Konstanty Rokossowski. Dwa dni później, 22 listopada 1952 roku, tenże Sejm ogłosił amnestię, która wobec nadal trwających, licznych aresztowań członków podziemia niepodległościowego i wobec nadal orzekanych przez sądy i wykonywanych wyroków śmierci na działaczach niepodległościowych była szyderczą kpiną.

Patryk Medyński, Wiktor Kalita