Kto znał - ten wspomni, kto kochał - nie zapomni

(OPINIA CZYTELNIKA) - Niebawem listopad. Swoim nadejściem myśli nasze skieruje na miejsca szczególne, wiecznego spoczynku tych, którzy odeszli „na wieczną wartę”. Fundamentalne pytania zażądają od nas ze szczególną mocą odpowiedzi na nasze wątpliwości i cele życiowe.

Na płycie nagrobnej znajomego odczytałem słowa: „Kto znał – ten wspomni, kto kochał – nie zapomni”. Pamiętam młodziutką Katarzynę, z którą i dziś prowadzę dialog:

Odchodzisz tak nagle

Niespodziewanie

Nie zdążę zapytać

Nie zdążę

Ognia rozpalić w kominie

Talerza postawić na stole

Gnany codziennym mozołem

Odchodzisz tak nagle

Niespodziewanie

Co zrobię

Gdy to na mnie padnie

Zachwycę się tobą

Kwiatem

Na kolano pod krzyż

Padnę

Zaczekam na chwilę

Gdy mnie porwiesz

Do raju

Do czasu miejsca w pamięci

Tym, którzy odeszli

Zapalę świecę

Spotkawszy się niebawem

Miłość tylko rozpalę

Ona, w odnalezionym pamiętniku, podsuwa mi pytanie, o którego odpowiedź potykają się ci wszyscy, którzy walczą o życie:

„Nogi, rany po operacjach, kłopoty ze wzrokiem – cała fizyczność mojej istoty nie nadaje się do użytku. Moja psychika jest zaszczuta do granic wytrzymałości. Zaczęto nawet wymieniać mi „podzespoły” – czy warto? Ciągle mam wyrzuty sumienia, że mogłam zabrać coś osobie, która może czegoś dokonać, osobie, która będzie tego potrzebować”.

Jak wiele mogę w obronie życia, jak mocna jest miłość, a pamięć ponagla, przywołuje i pyta. Odpowiesz...

Wijen / Zbigniew Dębski/