By tradycja nie zanikła

I znów mali kolędnicy z Domu Kultury w Środzie Śl. chodzili przez zaśnieżone ulice i uliczki Środy Śląskiej, by dotrzeć do życzliwych domów i dobrych ludzi, którzy otwierali przed nimi drzwi.

Było to 8 i 9 stycznia, w piękne, w pełni zimowe popołudnia i wieczory. Mieszkańcy miasta mogli wówczas zobaczyć niewielki, barwny orszak idący ulicą i śpiewający „Przybieżeli do Betlejem”.

Najczęściej na czele szły Aniołki – Zuzia i Amelka, dzwoniąc dzwoneczkami. Za nimi Diabełek – Leah – czarny i figlarny, ciągnący po śniegu swój diabelski ogonek i widełkami zaczepiający ludzi: „Bru, bru, bru, za te znoje, za twe zbytki chodź do piekła, boś ty brzydki”. Potem był Turek „zbrojny, co powraca z wojny” – Sandra, połyskujący czerwonym ubiorem i złotym pałaszem, i Rycerz - Paulinka, który słowami: „Wpuśćcie nas na chwilę małą, opowiemy wam rzecz całą” otwierał nam prawie wszystkie drzwi. Żyd – Julka, wchodził, zawsze potykając się: „U państwa są takie wysokie progi, że bym se połamał wszystkie cztery nogi”, i którego kapelusz był tak ważny dla całego towarzystwa. Jeszcze Król – Daria, z obowiązkowymi atrybutami, które chętnie oddawał Śmierci: „Oddam ci berło i koronę moją, ale życie mi daruj”. No i sama Śmierć – Julia, górująca nad wszystkimi tiulowo-czarną szatą i pozłacaną kosą, co za nic Króla miała: „Dla mnie twoja korona tania, jak czapka barania. Nie takim ludziom ścinałam głowy i ścinać będę!”

Dziewczynki (bo same dziewczynki to były!) były fantastyczne. Odgrywały swe role znakomicie od pierwszego domu do ostatniego, a przecież było tych domów wiele i odległości trzeba było przemierzyć niemałe. W tym miejscu dziękuję naszej Straży Miejskiej, która pomogła nam przebyć najdłuższe odcinki drogi, podwożąc dzieci na krańce miasta (w czwartek na ul. Reymonta, w piątek na koniec ul. Wrocławskiej), z których potem kierowaliśmy się ku centrum.

Mimo zmęczenia mali kolędnicy nie obniżali poziomu swego przedstawienia, choć czasem, gdzieś w jedenastym, czy dwunastym domu trochę myliły się teksty, bo to nie wiadomo, czy było to już mówione, czy jeszcze nie. Przecież w każdym domu mówiło się to samo!

Dzieci wykazywały też dużo inwencji, szczególnie Diabełek dbał o interesy całej grupy: „Bru, bru, sztuka skończona, z moich rąk wypuszczona. A jeśli się państwu podobało, wrzućcie grosika do kapelusza, żeby zagrzechotało”. Jeden z gospodarzy zadał pytanie: „A jeśli nie zagrzechocze?” Na to Diabełek: „No, to nic, ale Śmierć się zdenerwuje”. Diabełek też sprawiał, że koszyk na słodycze był zawsze pełen.

W imieniu dzieci i własnym bardzo dziękuję wszystkim życzliwym mieszkańcom Środy Śląskiej, którzy wpuścili nas do swych domów (i sklepów), mimo, że podłogi salonów narażone były na topniejący śnieg wniesiony na butach. Dziękuję za ciepłą herbatę, ciastka i kanapki, i ratunek w nagłej potrzebie. Dziękuję przechodniom za okazaną sympatię i kierowcom za uważną jazdę podczas naszej marszruty. I wreszcie dziękuję Pani Uli – mamie Amelki – za pomoc i opiekę nad dziećmi. Przepraszamy tych, do których nie dotarliśmy.

Tych średzian, którzy gasili światła w swych domach, kiedy ujrzeli kolędników u swej furtki i tych, których głowy wychylone zza drzwi mówiły „nie”, zapewniamy, że nie uczynilibyśmy niczego złego, przynosząc tradycję, dobre słowa i życzenia pomyślności na cały rok. W przyszłym roku też będziemy kolędować. Otwórzcie wówczas serca i drzwi.

„Za kolędę dziękujemy,

zdrowia, szczęścia winszujemy,

żeby Państwo długo żyli

a po śmierci w niebie byli.

Na ten Nowy Rok!”

Magda Bogucka