Średzki komornik przed sądem (sprawy cd.)

Odbyła się kolejna zapowiedziana rozprawa z powództwa Krystyny i Józefa Nadbrzeskich przeciwko średzkiemu komornikowi, Albertowi Masternakowi o zapłatę odszkodowania.

Sprawa ta toczy się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu. Poszkodowani dochodzą zapłaty odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez komornika, który dla egzekucji jedynie własnej wierzytelności z tytułu kosztów egzekucyjnych, zlicytował wyremontowaną przez Nadbrzeskich i działającą kawiarnię „Plus” w Środzie Śl. przy ul. Legnickiej.

Kawiarnia ta należała do powodów, którzy spłacili długi poprzedniego właściciela, a ten w zamian przeniósł na nich własność nieruchomości. Do zapłaty pozostały wierzytelności komornika z tytułu prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Inaczej mówiąc, komornik został ze swoimi kosztami.

Pełnomocnik Krystyny i Józefa Nadbrzeskich wywodzi w tej sprawie, że komornikowi, Albertowi Masternakowi nie należy się opłata stosunkowa, którą ten sam sobie ustalił, a następnie wyegzekwował sprzedając kawiarnię w licytacji. Tak kategoryczne stwierdzenie adwokat oparł na sentencji uchwały Sądu Najwyższego z 12 lutego 2009 roku. Mówi ona, że na podstawie przepisów ustawy o komornikach sądowych i egzekucji „komornikowi nie przysługuje opłata stosunkowa w wypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela z powodu zapłaty przez dłużnika wierzycielowi pełnej kwoty dochodzonej w tym postępowaniu egzekucyjnym”. A powodowie, działający na rzecz poprzedniego właściciela „Plusa”, zgodnie z ustaleniami zawartymi w podpisanym akcie notarialnym, spłacili główną wierzytelność, a więc jego dług. Komornikowi pokazali na tę okoliczność akt notarialny, ale ten nie zgodził się, aby Nadbrzescy weszli w prawa strony i zaproponował im, aby stali się jedynie uczestnikami prowadzonego postępowania.

Jako uczestnik, Józef Nadbrzeski nie mógł podejmować skutecznych czynności procesowych. Tak też komornik działając z myślą o sobie, a z dotkliwą szkodą dla pokrzywdzonych, zlicytował „Plusa”, chcąc odzyskać swoje koszty.

Mecenas, Paweł Żuraw podkreśla, że zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o komornikach, jeszcze sprzed jej nowelizacji, dokonanej nowelą z dnia 24 maja 2007 roku, opłaty stosunkowe komornikowi się nie należały.

Reasumując, komornik jako pozwany odpowiedzialny jest za niezgodne z prawem naliczenie opłat egzekucyjnych, a następnie ich wyegzekwowanie poprzez doprowadzenie do licytacji nieruchomości pokrzywdzonych. Przy czym zastosował on najbardziej dotkliwy z wymienionych w kodeksie postępowania cywilnego sposobów egzekucji z nieruchomości, której wartość rynkowa wielokrotnie przewyższała wartość egzekwowanych kosztów egzekucyjnych. Albert Masternak miał prawo, o czym doskonale jako komornik powinien wiedzieć, aby jeszcze przed licytacją wezwać pokrzywdzonych, jako dłużników rzeczowych, do zapłaty egzekwowanych kosztów. Tego nie zrobił.

Przed Sądem Okręgowym, przesłuchany w charakterze strony, zeznał: „Ja po konsultacji z innymi komornikami oraz sędziami doszedłem do wniosku, że jeżeli dana osoba wpłaca pieniądze bez podstawy, to mogłaby potem żądać ode mnie zwrotu tych pieniędzy”. Jest to stwierdzenie o tyle dziwne, gdyż po pierwsze: przeprowadzona konsultacja okazała się całkowicie błędna, a po drugie: jeśli doradzali mu sędziowie, to pada pytanie o zasady bezstronności i niezawisłości sędziowskiej. Jako, że sprawa wymaga dla Czytelnika wielu wyjaśnień dotyczących zastosowanych instytucji prawa, ograniczam się celowo do najbardziej istotnych i zrozumiałych dla jej rozstrzygnięcia elementów.

30 kwietnia, podczas kolejnej rozprawy, Sąd ograniczył się do wydania postanowienia o odroczeniu sprawy z urzędu w celu rozważenia, czy nie dopuścić dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy dla ustalenia wartości rynkowej zlicytowanej przez pozwanego nieruchomości. Sąd dopuścił również do sprawy dowód z księgi wieczystej nieruchomości.

Pełnomocnik pozwanego komornika wręczył na sali sądowej adwokatowi powodów pismo procesowe, w którym odniósł się m.in. do przytoczonej przez niego sentencji zawartej w uchwale SN. Argumentował, że „Sąd Najwyższy oparł swój pogląd na zdecydowanie odmiennym stanie faktycznym i prawnym, niż mający miejsce w niniejszej sprawie”. Sprawa ta dotyczyła bowiem sytuacji, kiedy przepisy zezwalały wówczas komornikowi pobierać taką opłatę również w wypadku umorzenia postępowania na wniosek wierzyciela. „W tym stanie rzeczy nie sposób przypisać pozwanemu jakiejkolwiek odpowiedzialności z tytułu ustalenia i egzekwowania kosztów postępowania egzekucyjnego”.

W piśmie tym radca prawny Przemysław Kołodziej zaznacza, że nie prawdą jest, aby jego klient zaniechał wezwania powodów do zapłaty przed przeprowadzeniem licytacji nieruchomości. Powołuje się przy tym na uzasadnienie pozwu, w którym poszkodowani powodowie piszą: „o istnieniu nieuiszczonej opłaty egzekucyjnej oraz o toczącym się postępowaniu w celu jej wyegzekwowania zostali powiadomieni przez pozwanego komornika w dniu 26 kwietnia 2005 roku”. I dalej: „powodowie przede wszystkim we własnym mniemaniu nie uważali się za dłużników i nie poczuwali do odpowiedzialności za zapłatę należności egzekucyjnych”.

Powodowie nie uważali się, gdyż komornik proponował im, aby byli jedynie uczestnikami a nie stroną mającą pełną legitymację do podejmowanych czynności prawnych.

Czekamy zatem na wyznaczenie przez sąd kolejnego terminu rozprawy.

Patryk Medyński