NA MOJEJ KRZE WIEJE WIATR (Z cyklu: czytelnicy piszą)

Wieje, wyje, zawodzi.. Jękiem opowiada historię. Hula po zapomnianym cmentarzysku, na które rzadko kiedy ktoś zagląda.

A którędy zawieje – skuwa wszystko cieniusieńką, ledwie widoczną warstewką lodu. Przenika na wskroś szare mogiły i kikuty zmurszałych krzyży. Chylą się sterane ramiona ku ziemi, coraz niżej i niżej. Na cmentarzysku wiele jest takich szarych mogił, szarych krzyży, szarej zeschłej trawy

Wiatr podnosi z mogił tumany popiołu – szare duchy zmarłych tańczą przez chwilę

„Tu spoczywa Radość”. Popiół na mogile długo wiruje w tańcu. Długo też Radość umierała.

A umierając mówiła do swojej siostry, Wiary: „Ty nie umieraj! Żyj wiecznie!”

Ale Wiara ma coraz mniej sił na życie. Barki jej osłabły, powykręcało jej stawy, oczy zaszły bielmem. Nie poznaje już świata, nie poznaje ludzi, nie poznaje siebie.

Przychodzi tu, siaduje nad mogiłą siostry i kołysze się w przód i w tył, jak nieutulone w żalu dziecko.

Kiedyś miała Wiara dziecko. Na imię mu dała Nadzieja. Tuliła je do piersi i śpiewała kołysanki. A kiedy Nadzieja dorosła pognał ją wiatr w świat. I zamieszkała Nadzieja w tym wietrze, i tak błąka się po tym świecie. Czasami wróci na chwilę do chylącej się chaty przy cmentarzysku, do nóg padnie swojej matce Wierze, przygarnie do serca zdziczałą, nieufną Miłość , zapłacze Nadzieja nad mogiłami i rusza w przestrzeń, tańczyć swój obłąkany taniec po świecie. I nie ma jej, a wciąż jednak jest! Nie daje o sobie zapomnieć i sama nie zapomina o nikim.

Wiem, siostro, że i Ty mieszkasz w tym domu, gdzie szaleństwo kryje się w kątach. Niepostrzeżenie wkrada się w serca i dusze tych, którzy tam wejdą. Cicho, niezauważalnie bierze ich we władanie, mota ich myśli, aż w końcu prowadzi na ten cmentarz, wyrysowany na w pół umarłą kreską nieprzytomnego już w agonii artysty. I zostaje po nich tabliczka, cichym metalicznym brzękiem śpiewająca o życiu.

Widuję cię, siostro, na tym cmentarzu, jak snujesz się pomiędzy mogiłami, przystajesz na chwilę w zadumie to tu, to tam. Czasem przysiadam z tobą na ławce, czasem idę obok w milczeniu. Widziałam, że wychodzisz gdzieś dalej. Że idziesz po łące, mocząc rąbek sukni w rosie, wchodzisz do lasu, bezszelestnie brodzisz w zbożu. Spotykałam cię wielekroć w zadziwiających miejscach. Czekałaś na mnie. Byłaś cicha i cierpliwa. Bałam się ciebie, bo taka podobna jesteś do swojej siostry bliźniaczej. Ale już się ciebie nie boję, bo ty nie jesteś Śmierć, ty jesteś Samotność. Oto więc jestem. Weź mnie ze sobą. Zabierz mnie do tego domu, który będzie teraz moim domem. Chodźmy już. Wiara niech tu jeszcze posiedzi, ona i tak nie czuje chłodu, a ja oddam jej swój płaszcz.

Chodźmy, w domu czeka na nas nasz brat – Smutek. Niech nie czeka za długo. Zamieszkamy z nim razem, zamieszkamy we troje. Będzie nam tam razem dobrze, chodźmy już…

R.I.P.

{module zestaw (u+d) ofertybankow.com.pl}