REFLEKSJA (opinia Czytelnika)

- Drogi kolego… Ile to już czasu minęło, od naszego, ostatniego spotkania?

- Widzę, żeś pan nieco jest zdenerwowany?!

- Ano… naszła mnie taka zaduma nad sensem naszego życia.

Czas tak szybko mija...

Przerzedzony włos i biel siwizny na skroni.

Kapryśna wiosna i lato przeminęło.

U schyłku 2011 roku, skrada się jesień w kolorowym kubraku.

Chciałem uciec do dalekiej, zaczarowanej krainy, gdzie panuje wieczne lato.

Nikt tu nie pyta skąd przychodzisz i jakiego jesteś wyznania?

Czy ma w banku konto i jakie ma poważanie…

W takiej krainie wszyscy są równi i szczęśliwi.

Młoda dziewczyna marzy o księciu z bajki, a chłopiec o cudnej dziewczynie.

Ich marzenia, rozsypują się w szarej rzeczywistości.

Książę, okazuje się łajdakiem, a cudna dziewczyna przeistacza się w kłótliwą jędzę.

Wędrując po andszpraskich skałach i ślężańskiej krainie pozostawiłem poza sobą: Sejm, Senat i światowy kryzys.

A niech tam, zagryzają się wzajemnie o wygodne fotele i wysokie apanaże.

Jak mawiał C. Norwid: …myślicie, że ja nie pan, a ja tyle ziemi mam co ma stopa przykryje…(wolny cytat).

Ja też jestem bogaty w dalekiej, zaczarowanej krainie.

Fajnie tam jest… Ale, to tylko marzenie.

Takiej krainy nie ma i nigdy nie było?!

Niejedni pośród nas żyją: aby jeść i pić, a inni: jedzą i piją, aby żyć.

A nie brak i takich, którzy rozpychają się przez życie łokciami.

Są święcie przekonani, że są niezastąpieni.

Wokół takich ludzi, nic się nie liczy… Tylko Oni!

Jakże często przeglądają się w lustrze swemu odbiciu i podziwiają sami siebie, jacy są urodziwi.

Przez tyle wieków życia ludzkości, tu na tej planecie ziemi, nikt nie wynalazł lustra, prześwietlającego nasze dusze i tajne myśli…

Wiele takich dusz, przepojonych jest nienawiścią do bliźniego i świata całego.

Ten i ów jest zagubiony w tak dużej przestrzeni i poszukuje swego miejsca w złudnym świecie: alkoholizmu i narkomani.

Przegrani, wybierają cielesny niebyt i odchodzą w mroczną sień Hadesu w zapomnienie.

Stojąc na wysokim szczycie skały, widzi się bezkres dali, rodzimej przyrody.

Chciałoby się uciec od szarej rzeczywistości ,w której wszyscy, wojują ze wszystkimi: o wszystko i o nic?

Tacy, jak my marzyciele… stoimy na uboczu i wspominamy dawny klimat minionego czasu.

Często było chłodno i głodno… Ale świat kąpał się w słońcu, kwitły kwiaty i zieleniła się zieleń.

Kolega był kolegą; przyjaciel, przyjacielem.

Wspieraliśmy się w potrzebie i biedzie.

Dziś, słychać zewsząd brzęk gitar i głuchy dźwięk bębnienia.

To jest krzyk młodego pokolenia!

Wszystko się pomieszało i pogmatwało…

Ten i ów chce przeskoczyć wzwyż własne cztery litery.

A jeszcze inni chcą zadziwić świat, najnowszym kształtem nocnika.

Dziś romantyzmu nie napotkasz… Chyba w kinie.

Nasze mózgi są wyprane z samodzielnego myślenia.

Jesteśmy małymi trybikami w cybernizacji świata.

- I tu kolego… muszę zadać pytanie: - A dokąd to ludzkość zmierza?!

- Komu zaufać, a komu nie wierzyć?

Oto jest pytanie we współczesnym świecie pieniężnej wartości.

Jesteśmy tyle warci, ile mamy w banku na koncie!

Stojąc na szczycie wysokiej skały, nachodzą człowieka dziwne myśli: że człowiek człowieka, szacuje po majętności…

- Ech… szkoda słów!

- No to kolego… ciułaj grosze, a zyskasz na własnej wartości.

Usiądź sobie w cieniu tego drzewa i odpocznij od hałasu i natrętnych ludzi.

Wszyscy oni się spieszą, jakby od ich pośpiechu zależał ich los życia.

- Ty się nie spiesz…oprzyj się plecami o pień drzewa i powiedz:

- Dokąd doszedłeś w swej wędrówce przez życie?!

Do rozstajnych dróg…i cóż tam widzisz ?

Kolorowe reklamy kuszą nasz wzrok omanami ,niczym foto-morgana na pustyni.

W gorących piaskach Sahary nie napijesz się wody.

Poszedłeś nie tą drogą, pomyliłeś kierunek…

Szedłeś nie do słońca, a ku cieniu.

Siedzisz w cieniu drzewa i spoglądasz przed siebie.

- I co tam widzisz?!

Jak ten i ów ciuła grosz do grosza, aby kupić sobie najnowszy model auta.

Albo ten drugi…co wybudował sobie pałac swych marzeń?

Siedzi teraz w gościnnym salonie na miękkim fotelu, ale oprócz niego nie ma nikogo bliskiego.

Co prawda jest żona…Ale dla niego, to obca osoba.

Ma bogatych rodziców co finansują jej zachcianki.

On dziś żałuje, że wżenił się w konto bankowe.

Gdzieś tam…jego była dziewczyna jest szczęśliwa.

Obdarzyła swą miłością ubogiego człowieka i jest im dobrze, wesoło.

Cieszą się z tego co mają i kochają swą córeczkę malutką.

Siedzi sobie w miękkim fotelu, w obszernym gościnnym salonie i myśli sobie:

- Ot…jaki dureń ze mnie?!

Mam dobrobyt, ale szczęścia żadnego…

Szczycimy się różnymi naukowymi tytułami, wysuwamy się z tłumu do przodu, aby nas lepiej widziano.

- I cóż z tego, że nas znają i nam się kłaniają…?

A gdy pozostajemy sami z sobą, to nachodzą nas różne demony i myśli.

Może byłoby inaczej, gdyby pójść inną drogą.

Wyboistą , a nie gładką, marmurową?!

A może to tylko się nam tak wydaje…Że jesteśmy władni kierować swym przeznaczeniem.

Czy to wszystko dzieje się bez naszej wiedzy?

Większość ludzkości powie: że to palec Boży, wyznacza nam ścieżki i drogi.

Gdzie jest tu prawda, tego nikt nie wie.

Filozofowie mawiają: ”jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz”?!

Tylko zapomnieli wspomnieć, że pościeli nie szyjemy sobie sami…szyją nam inni!

Minęło dwadzieścia lat od upadku siermiężnego socjalizmu, a nasz zachwyt nad

Rodzimym kapitalizmem nieco zgasł.

Ci co się dobrze urządzili, chwalą sobie ten czas.

A ci co nie zdążyli, lub są zbyt uczciwi…zostali sami z ręką w nocniku.

Ci co sobie chwalą ten model rządzenia…rozglądają się na boki, co by tu jeszcze komu zabrać i dołożyć do swego mienia.

Dziwny jest ten świat?!

Nikt nigdy nie mówił, że życie ma być przyjemne i wesołe.

Można by zadać pytanie: - Kto to jest człowiek?

Nie z biologicznego znaczenia, a z ludzkiego sumienia…

Może już lepiej nic więcej nie powiem.

- No to do widzenia kolego i bądź zdrów!

A ja jeszcze sobie posiedzę w cieniu tego drzewa.

Władysław Żukowski