REQUIEM DLA KOLEGI CZESŁAWA

(OPINIA CZYTELNIKA) - Dziś nie pojadę konną dorożką po ulicach Środy Śląskiej. Tym razem pójdę piechotą przez ulice miasta i przejdę przez miejski park na pobliski cmentarz, aby po raz ostatni pożegnać się w cmentarnej kaplicy z byłym sąsiadem i kolegą.

We wrześniowe, ciepłe przedpołudnie szedłem przez park, a po drodze mijałem siedzące na parkowych ławkach matki z dziećmi.

Z głębi parku dolatywał moich uszu głośny śmiech młodych ludzi. W blasku wrześniowego słońca mieni się jasny kolor otaczającej mnie zieleni.

Złota, polska jesień...

Stawiam stopy na kamiennych stopniach, prowadzących do cmentarnej alei. Mijam dębowy krzyż i ukrzyżowanego na nim Chrystusa. Przed kaplicą spotykam oczekujących na ceremonię mszy świętej. Wchodzę na granitowe schody prowadzące do kaplicy z bijącym sercem.

W ławkach siedzą modlący się żałobnicy.

Na katafalku, w otwartej trumnie widzę cielesną powłokę byłego sąsiada i kolegi.

„I cóżeś Czesławie uczynił?!”

Bez słowa pretensji i żalu odszedłeś w nicość wiecznego snu...

Macki rodzinnego pseudokapitalizmu i bezgraniczna obojętność otoczenia dopadły Cię w chwili zwątpienia. Siadam w ostatniej ławce, przymykam powieki spod których płyną piekące łzy. Otwieram oczy i patrzę na przeciwległą ścianę, na której rozpięta jest duża figura ukrzyżowanego Chrystusa, pomalowanego na przybrudzony kole złota.

- Święta Mario, módl się za nami grzesznymi...?!

Słowa modlitwy odbijają się od ścian kaplicy i rozchodzą się echem przez otwarte drzwi na zewnątrz. Przy żałobnych akordach ściskam chłodny przegub ręki Czesława.

- Żegnaj kolego i wybacz, że nie podałem Ci w porę pomocnej dłoni...

Na dworze słońce świeci jasnym, złotym blaskiem. W ciszę wdziera się pożegnalny dźwięk trąbki solo.

Spocząłeś kolego w cmentarnej ziemi po południowej stronie cmentarza. A kilka kroków dalej, na przeciw twej mogiły, masz mogile swojej żony, spoczywającej pod starym, rozłożystym drzewem. Wieńce i kwiaty okryły miejsce Twego spoczynku kolorowym kobiercem.

Żyjących nurtują odwieczne pytania: Czy życie jest darem, a śmierć wybawieniem? Wielcy filozofowie głowili się nad zawiłościami krętej ścieżki ludzkiego życia i zadawali sobie pytanie: czy po życiu istnieje życie?

Chodziliśmy z Czesławem na długie spacery po ulicach Środy Śląskiej. Rozmawialiśmy na temat nowo budujących się domów, ulic, miasta. Pisząc wspomnieniowe artykuły z cyklu „Konną dorożką po ulicach Środy Śląskiej”, towarzyszyłem mi w tych przejażdżkach, bo to w naszych wspólnych rozmowach krystalizowała się treść tych wspomnień.

Skłaniam głowę w geście pożegnania i idę odwiedzić mogiły moich rodziców, rodzeństwa i przyjaciół.

Czas mija szybko, a wraz z nim i nasze życie. Po drodze naszej wędrówki przez życie ubywa nas i nim się spostrzeżemy, że wokół nas nie ma bliskich nam osób, to nie bardzo wiemy jak żyć i dokąd iść.

Świat przyrody odradza się. Puste ugory porastają trawą, drzewami. Podobnie ma się z nami, ludźmi. Nasze życie, nasz świat przedłuża się w życiu i świecie naszych dzieci i ich dzieci. Zburzone domy i miasta przez żywioły natury, pożogi wojenne, można odbudować. Ale czy pustkę po naszych najbliższych można zapełnić niczym dziurę w murze i zamurować cegłami?!

Tak..., rany zagoją się, ale blizny pozostaną.

Pozwoliłem sobie na tych kilka smutnych zdań pożegnania, bo reszta jest milczeniem.

Spoczywaj Czesławie w spokoju – Władek.

Władysław Żukowski,
Środa Śląska, 15.09.2009 r.