STRACHÓW ZWANY PSTRĄŻEM. DAWNO TEMU, NIEDALEKO BOLESŁAWCA.

Z końcem XIX wieku miejscowość uległa poważnym zniszczeniom na skutek pożaru. W 1901 roku rozpoczęto jej przebudowę ze względu na potrzeby niemieckiej armii. Wzbogaciła się o koszary oraz stajnie, które z czasem stały się garażami. W 1945 zajęły jej obszar wojska radzieckie.

Miejsce to zniknęło z map. Wysadzono most na Bobrze, żeby polska ludność nie miała tam wstępu. Dziś funkcjonuje "nowy", choć grożący zawaleniem, przechodzący przez koryto rzeki. Do roku 1992 Pstrąże, czy też Strachów po rosyjsku, tętniło życiem. Od wielu lat, jak również w chwili obecnej to miasto opuszczone. Dotknięte upływem czasu – niszczeje.

Tak po prostu.

…szczękę każdy zbierałby z chodnika.

   Gdyby tak idąc polną dróżką, całkiem przez przypadek natrafić na to miejsce… to… „szczękę każdy zbierałby z chodnika”. Zbliżając się do widocznego zza zakrętu osiedla, każdy spodziewałby się po prostu – życia. Dzieci bawiących się głośno na palcach zabaw, ludzi spacerujących – bo to taki piękny, słoneczny dzień. Normą są zaparkowane pod blokami auta. Jakiś sklep, do którego wchodzą klienci. Zadbane trawniki, ozdobne krzewy i choćby, po prostu – firany w oknach.

A tutaj…

Ulice powoli zabiera sosnowy las. Osacza szkielety bloków i wdziera się samosiejkami na dachy i do wnętrz budynków. Idziemy skupieni. Ines i Adaś ruszają pierwsi. Mnie tylko pozostaje patrzeć i słuchać. Żeby potem opowiedzieć o tym, że…

...życia tu nie ma.

    Jest tak cicho, że kiedy Ines potyka się i pod wpływem upadku podnosi głos, którego echo niesie się po osiedlu, to aż kulę się pod wpływem dźwięków, które ranią tę martwą ciszę.

Wchodzimy do jednego z bloków. Totalna ruina działa na wyobraźnię.

Żartujemy, że nie ma drzwi ani domofonów. Wejście do budynku zaostrza instynkt samozachowawczy. „Obliczamy” wytrzymałość stropów i „prześwietlamy” wzrokiem ściany.

Wszystko wygląda tak, jakby za chwilę miało runąć. Pomieszczenia pełne są gruzu, przede wszystkim gipsowego. Na ścianach widać fragmenty tandetnych tapet. Wszystkie okna są otwarte…paradoksalnie - na świat. Najbardziej jak dotąd chyba w swojej dotychczasowej historii. Wchodzimy coraz wyżej. Co chwilę ktoś woła ;

- Tutaj uważajcie! – Bo to albo podłoga wygląda niestabilnie, albo sufit wisi nad głową i straszy.

Wnętrza są obskurne. W powietrzu unosi się kurz. Szukamy. Sami nie wiemy czego. Dokoła same śmieci i gruzy…

Cyrylica, maska przeciwgazowa, łuski i ślepaki.

   Na znalezionej pod jednym z bloków oponie leżała kartka z rosyjskim drukiem. Pewnie z jakieś książki. Próbuję coś przeczytać. Z racji czasów, w których się wychowałam mam monopol na tłumaczenie w tym języku. To jest tak zwane moje „pięć minut”, kiedy to nastaje cisza i wszyscy słuchają tego co powiem. Uśmiecham się i żartujemy sobie z tego wszyscy. Potem kolejny rosyjski tekst na ścianie bloku. Fragmenty, które i tak nic nam nie mówią. Adaś z Ines znajdują maskę przeciwgazową. To żaden zabytek. Po prostu na terenie poligonu i Pstrąża dość często odbywają się ćwiczenia. To pozostałość po jednym z nich. Do tego wokół mnóstwo łusek i ślepaków. A na ścianach domów widoczne są dziury po wojskowych strzelankach. Mamy świadomość, że takowe mają tu miejsce. I mamy świadomość, że nam nie wolno tu być. Ani teraz, ani nigdy. Więc gdyby wojsko zaczęłoby ćwiczenia akurat podczas naszej wizyty – nie wiedząc o naszej obecności, nikt nie pytałby nas o to, czy damy radę przeżyć. Weszliśmy tu na własne ryzyko.

Na ostatnim piętrze jednego z bloków znaleźliśmy rozklekotaną drabinkę. I po tej właśnie drabince Nieustanne Wędrowanie wdrapało się na dach jednego z bloków. Wszędzie pójdę za nimi, ale nie na takie wysokości. Lęk przestrzeni sparaliżował moją aktywność na ostatnim piętrze. Resztę mogłam zobaczyć jedynie na filmie i na fotografiach.

Koszary

     Opuszczamy blokowisko. Przechodzimy po torach kolejowych i ruszamy w kierunku koszar. Budynki są całkowicie zniszczone. W niektórych można spacerować po głównych korytarzach, reszta to wnętrza bez dachów. Wchodzimy do pomieszczenia, które prawdopodobnie mogły być stołówką. Dalej natrafiamy na halę sportową i idąc lasem – wychodzimy na teren niezalesiony, który lokalizujemy jako lądowisko dla śmigłowców.

   Rozbijamy się „obozem” i konsumujemy drugie śniadanie. Wszyscy jesteśmy w dobrych humorach. Nie odczuwamy tu ani lęku ani znamion domniemanego nawiedzenia, o którym można przeczytać w internecie o tym miejscu. Jest spokojnie. Cicho. Wręcz przyjemnie.

Miasto staje się jakby bezludną wyspą na środku oceanu. Nikogo się nie spodziewamy i to uczucie wydaje się być bardzo naturalne.

Siedzieliśmy tak schodkach zrujnowanego budynku w Strachowie…i wokół było tylko to, że było pięknie…

„Lecz On rzekł do nich - Widzicie to wszystko? Zaprawdę powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony.”

Mt 24, 2:

Aneta Ormańczyk

Blog i strona na Facebooku:

https://www.facebook.com/nieustanne.wedrowanie

http://www.nieustanne-wedrowanie.blogspot.com/