WCZORAJ I DZIŚ (opinia mieszkańca)

- O kogo ja to widzę? Co tam widać i słychać na ulicach naszego miasteczka? Tego to ja nie wiem... Jakiś czas mnie tu nie było. - A w polityce i kulturze coś nowego?!- Wstąpmy do zacisza kawiarenki na małą kawę, to sobie przy stoliku porozmawiamy.

Przez dużą taflę kawiarnianej szyby widać nieboskłon zasnuty szarą kurtyną. Chłodny wiatr na dworze muska w twarze przechodniów i wdziera się za kołnierze płaszczów. Pokraczna mgława melancholia wdarła się w serce i umysł lodowatym chłodem. Ze szklanego ekranu telewizora leci program: "Must Be The Music". A po estradzie tarzają się roznegliżowani tancerze i śpiewacy. Publiczna telewizja poszukuje na gwałt nowych talentów estradowych, aby muzyczny rynek zarabiał krocie na wydawaniu płyt. Zewsząd słychać jazgot i bębnienie, a śpiew solo poniektórych solistów przypomina wycie pawiana.

Przez dwadzieścia minionych wieków ludzkość dążyła do lepszego życia. Milowymi krokami dokonywano naukowych odkryć i technicznych wynalazków. Tylko w tej pogoni zagubiono gdzieś po drodze człowieka. Dziś w dobie wolnego rynku i globalizacji ludzka jednostka jest zbędna. Z gazetowych szpalt i telewizyjnych ekranów możemy wyczytać i zobaczyć jak nasza ukochana Rzeczpospolita rośnie nam w szerz i wzdłuż w nowe budowle i autostradowych wstęgi dróg. A nade wszystko rośnie nam stopa życiowa od nadmiernego chodzenia po urzędach za pracą, której nie ma. Przybywa nam coraz więcej bezdomnych ludzi i rodzin wyrzuconych na bruk za czynszowy dług.            

W psychiatrycznych szpitalach jest coraz więcej młodych ludzi, bo ich umysł nie wytrzymał wolnego rynku (wolnoamerykanki), gdzie jest dozwolony każdy chwyt. Takie są realia unijnej polityki. Za każdy haust świeżego powietrza trzeba zapłacić w euro, bo nic nie ma darmo. Unia Europejska da nam miliardy na budowę dróg i chodników, ale w przyszłości odbierze sobie biliony.

Najtęższe głowy polityków i wszechwiedzących historyków zapisało setki opasłych tomów nt. minionego, niedobrego ustroju. Po dwudziestu latach demokratycznego ładu, można powiedzieć, że: przeciętny robotnik pracuje po dziesięć godzin i więcej, za marne grosze. A jak się komu nie podoba taka praca i płaca, to może demokratycznie wyjść poza zakładową bramę. UE pilnuje, aby we wszystkich unijnych krajach ceny w sklepach były jednakie. Tylko zarobki i emerytury mogą być na różnym poziomie.

Ten i ów drapie się po głowie i zastanawia, jakim cudem ma dogonić małym fiatem najnowszy model wyścigowy? Z tego wynika, że powróciliśmy do XIX wieku, kiedy to jeden wykorzystywał drugiego, aby zapewnić sobie życie beztroskie.

I stał się cud. Wybrano nowego papieża zwanego (sprawiedliwym Franciszkiem). Tenże Franciszek nie pożąda bogactw tego świata... Chciałby, aby człowiek widział w drugim człowieku boską istotę.

- O nie! Tak dobrze i szlachetnie to nie będzie? Już my o to się postaramy... Bo jakże to, mamy przywdziać pokutną włosiennicę i zawiesić na szyi drewniany krzyż?!

Weźmy takiego pana ex-prezydenta (elektryka), który rzekomo obalił komunę. Dziś ten pan ma pretensje do strajkujących robotników za podważanie demokratycznego fundamentu naszej Rzeczpospolitej. - Szanowy panie ex-prezydencie... Od kiedy usiadł pan na wygodnym, własnym fotelu w obszernej wilii, to zmienił pan zdanie o strajkujących robotnikach?

Można by mnożyć przykłady nowobogackich krezusów i oddzielać tych uczciwych od pospolitych cwaniaków. Układziki i różnego typu kliki były wczoraj i nie brak ich i dziś!

Miliony naiwniaków nadstawiało własne plecy pod ubeckie pałki, bo wierzyli w nowy, demokratyczny ustrój. Miało być inaczej, a wyszło jak zawsze: "Szlachta zasiędzie na przodzie i jakoś to będzie"?!

Za kawiarnianym oknem jest szaro i ponuro. Rok 2013 jest dla wielu z pośród nas pechowy i niełaskawy. Płacimy za kawę i wychodzimy na ulicę. Z uchylonego okna na pierwszym piętrze słychać głos radiowego spikera: Północna Korea ogłosiła wojnę wobec swych pobratymców na Południu i dalekiego amerykańskiego wroga.

Ekonomiczny kryzys zakorzenił się w Europie, a jego dalekosiężne skutki odbiją się nieprzyjemną czkawką i zgagą na zdrowiu przeciętnego Kowalskiego. Bo raty i pożyczki trzeba bankom spłacać jak mawiają czesi: "- Pane Zelenka... A kto budie platit"?! A no... My, wszyscy pospołu. Tak było wczoraj i dziś. Tylko z tą różnicą, że wczoraj była praca, a dziś jest jej brak.

Władysław Żukowski

Środa Śląska, wiosna 2013 r.