CIESZĄ I CZASAMI ŚMIESZĄ

Po lekturze poetyckiego tomiku Zbyszka Dębskiego, w którym pomieścił on świadomie sześćdziesiąt wierszy o różnej tematyce, ładunku emocjonalnym, a czasami refleksji, przypomina mi się zdanie z eseju Alberta Camusa „Absurdalne mury”, zawartego w zbiorze „Mit Syzyfa”.

Po lekturze poetyckiego tomiku Zbyszka Dębskiego, w którym pomieścił on świadomie sześćdziesiąt wierszy o różnej tematyce, ładunku emocjonalnym, a czasami refleksji, przypomina mi się zdanie z eseju Alberta Camusa „Absurdalne mury”, zawartego w zbiorze „Mit Syzyfa”.

Warto je wstępnie zacytować:

„Głębokie uczucia, podobnie jak wielkie dzieła, znaczą zawsze więcej, niż wyrażają świadomie. Stałość jakiegoś porywu czy wstrętu duszy można odnaleźć w nawyku postępowania albo myślenia; objawia się w konsekwencjach, których sama dusza nie zna.”

Trafne te słowa można śmiało odnieść do, na pozór, chaotycznych spostrzeżeń zawartych w wierszach Dębskiego, które konstytuują jego postawę wobec rzeczywistości złożonej z dostrzegalnej przyrody, którą można ująć semantycznie: niedopowiedzianych często przymiotników, określających uczucia, a także wyobrażeń ontologicznych i mistycznych. Żadnej twórczości nie da się w pełni docenić przy całkowitej nieznajomości twórcy. To jego wszak utwór jest wynikiem twórczej dojrzałości, która tak w treści, jak i w formie rodzi estetyczne wrażenia u odbiorcy.

W wierszach Dębskiego zauważalny jest duży potencjał wrażliwości niedookreślonej w słowach, jakby niedopowiedzianej. A jednocześnie nie ma w tych wierszach twórczej niekonsekwencji. Niektóre są celowo frywolne i trafnie traktujące zastaną rzeczywistość. Zwracają moją uwagę te utwory, w których podmiot liryczny wyraża uczucia, posługując się jednocześnie opisem przyrody. Autor świadomie stosuje hypotypozę, a więc apeluje do wyobrażeń wizualnych, unaoczniających i aktualizujących treść wypowiedzi.

Oto exemplum:

przytul się do mnie

jak do pnia brzozy

w wierszu z 23 stycznia 2008 roku, czy:

nic ci tak nie zakwitło

jak tylko jabłoń biała

ze ślubnego szala

w wierszu z 5 maja 2008 roku.

I na koniec próba autorefleksji, w której Zbyszek zastosował literacką aluzję:

ja dziad polski

z obrazów Gracza

spoglądam z lica

co mnie postarza

tłuste fałdy pośladki

leją się na kolana

a piórko mi się migoce

nad porannym czołem

ja dziad polski

z obrazów Gracza

w pasiastych gaciach

trzymam się muru

trzymam się szyku

walę w Polskę

a piórko mi się dynda

ależ z nas ohyda

ja dziad polski

z obrazu Gracza

będę wreszcie

za malarza

zrobię dietę

zmienię motyw i kobietę

zleję fuchę i sztafetę

a piórko sobie wetknę

w to jedno miejsce

na planecie

Cieszą i czasami śmieszą mnie te wiersze, za które dziękuję.

Patryk Medyński

P.S.

Tomik Z. Dębskiego pt.: „Okruszek miłości” wydany został w maju br.

- Dzięki życzliwemu nastawieniu burmistrza Środy Śląskiej Bogusława Krasuckiego oraz pracowników Wydziału Promocji i Rozwoju Gminy do twórczości miejscowych artystów, również i moje wiersze doczekały się drukowanego wydania, za co serdecznie dziękuję – mówi autor. - Mam nadzieję, że jego zawartość sprawi czytelnikom odrobinę radości.

Osoby chętne do nabycia tomiku proszone są o kontakt z redakcją:

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Nie zatrzymuj tej wiadomości – podaj dalej!