WYSIEDLENI (opinia czytelnika)

Ostatnio miałem możliwość zapoznać się z treścią dwóch książek w niemieckim języku na temat Środy Śląskiej i średzkiego powiatu. Pierwsza książka licząca pięćset stron to „Schlesische Heimat Stadt und Kreis Neumarkt”.

Jest to powiatowy Atlas i Leksykon, a wydany staraniem i finansowany nakładem przesiedleńców do Hameln w 1996 roku. Druga książka liczy sobie czterysta siedemdziesiąt dwie strony i nosi taki sam tytuł, a wydana została w 2001 roku, również w Hameln.

Iście z pruskim porządkiem i tradycją w pierwszym wydaniu wyszczególniono wszystkie wiejskie miejscowości leżące w granicach niemieckiej administracji do roku 1945, będące na terenie średzkiego powiatu. Opisano mapy z historycznymi nazwami danej miejscowości, jej wielkość w hektarach i zamieszczono wybiórczo fotografie z zabudowaniami: pałaców, kościołów, szkół.

Przy każdej miejscowości wyszczególniono nazwiska dawnych mieszkańców. W spisie nazwisk znalazłem i polskie, ale w rubryce zawód tylko: robotnik, a wspomnieć należy, że na terenie Niemiec do roku 1939 mieszkało i pracowało wielu Polaków: lekarzy, inżynierów...

W drugim wydaniu przedstawiono zalążki historycznych dziejów kształtujących historię miasta i średzkiego powiatu aż do 1945 r.

Warto nadmienić, że na terenie miasta  i powiatu żyli od wieków ludzie wyróżniający się pozycją społeczną, tacy jak: generałowie, lekarze, architekci, inżynierowie, literaci i artyści. Malarz Wather Keil, który rysował średzką architekturę (np. nieistniejącą basztę przy ul. Ogrody Zamkowe, o której wspomniałem w „Konnej dorożce” publikowanej na łamach „Rolanda”).

Materiał do tych dwóch książek pisali znani mi z pamiętnika M. Fromera ludzie: Zmarzły Franz, Martin Fromer, Lange i inni, którzy po roku 1945 osiedlili się na terytorium RFN.

Z obu tekstów wymienionych książek można domniemywać, że jest to rachunek utraconego majątku ruchomego, jak i stałego w formie zabudowań.

Dawni mieszkańcy tych ziem mają prawo pisać co myślą i odczuwają po opuszczeniu swego miejsca urodzenia i zamieszkania. Ja w 1945,6 roku zostałem wysiedlony z rodzicami i rodzeństwem, z Kresów Rzeczypospolitej Polski. Nie wdając się w polityczne dywagacje, co i kiedy zostało utracone, co i kiedy komu zabrano... to tak na dobrą sprawę wszystkie kraje świata nie istniałby w dzisiejszych granicach?! Bo ktoś kiedyś najechał zbrojnie na obce ziemie i wcielił je do swoich granic, a jeszcze inny dostał je w spadku po bezdzietnym właścicielu  lub kupił od obcego monarchy.

A gdyby tak Fryderyk Wielki nie wygrał historycznej bitwy pod Lutynią w dniu 5.12.1757 roku, to Śląsk byłby w granicach Prus? Najmłodsze pokolenia urodzone w obecnych granicach europejskich krajów nie interesują się historią przykurzoną patyną czasu. Dziś bez przeszkód można osiedlać się i pracować w ościennych, europejskich krajach należących  do UE. Niemniej jednak dobrze jest znać dzieje swego rodu, skąd przybyli nasi pradziadowie i co pamiętają z lat wojennej gehenny 1939-1945 roku.

To dobrze, że wydaje się takie książki. Historię można pisać taką, jaka była i można zatajać pewne jej fragmenty i wybielać własne winy. Każda historia ma dwa oblicza... Ta, widziana z cienia i w blasku słońca. I tu mam żal do Instytutu Pamięci Narodowej, że jej historycy szukają w przysłowiowym nocniku „krwawych UB-owców” na przestrzeni istnienia Polski Ludowej, a interesują się mało historią ludzi żyjących po 1945 roku na wschodnich kresach RP.

Panowie historycy! Pozostawcie bandytów prokuratorom, a sami weźcie się za pisanie losów pomordowanych przez ukraińskich nacjonalistów naszych rodaków: kobiet i mężczyzn, dzieci, krewnych i znajomych.

Pseudo chrześcijanie w rodzimym wydaniu koczują przed krzyżem w bliskości prezydenckiego pałacu, ku czci smoleńskiej tragedii, która miała miejsce 10.04.2010 r., ale jakoś nie pamiętają, lub nie chcą pamiętać o zdewastowanych krzyżach na mogiłach swoich przodków na wschodnich kresach.

Dziesiątki cmentarzy jest zapomnianych przez Boga i ludzi, a ludzie mieniący się obrońcami krzyża, obrońcami wiary katolickiej, nie deklarują chęci wyjazdu z panią redaktor Orłowską-Sondej na wschodnie rubieże Ukrainy, aby pomóc w ratowaniu zapomnianych polskich cmentarzy.

Z lewa i prawa słychać głosy, żeby godnie uczcić pomnikiem  pamięć poległych w smoleńskiej katastrofie, tylko nikt nic nie mówi, kto ma zapłacić za ów pomnik? Pan J. Kaczyński, czy społeczeństwo...? Gdyby rodziny zwykłych ludzi stawiały krzyże i pomniki swym bliskim, którzy ulegli śmiertelnym wypadkom w fabrykach, na publicznych drogach, ulicach to... mielibyśmy wokół siebie jeden wielki cmentarz.

Czy ilość krzyży stawianych w publicznych miejscach odzwierciedla uczciwość, dobroć człowieka, katolika?

Mamy za złe skrajnym islamistom, że nawołują do „świętej wojny”, a do czego nawołują ludzie spod krzyża? W dziejach ludzkości mieliśmy religijne wojny trwające dziesiątki lat. I cóż z tego wynikło poza śmiercią, zgliszczami, chorobami i głodem...? Nic.

Człowiek z natury jest dobry lub zły i to nie zależnie od wyznawanej wiary.  Dlaczego my, Polacy, mamy chodzić przez całe swe życie w żałobnej czerni, dlaczego wmawia się nam, kiedy mamy iść spać, kiedy wstawać i umierać?

Władysław Żukowski

Środa Śląska, 17.08.20120 r.

fot. Wiktor Kalita