ŻYCZENIA Z PODRÓŻY (opinia czytelnika)

Jedna baba powiedziała drugiej babie – Tylko nie mów tego nikomu! - Co ty…? - odpowiedziała druga baba. Minęło trochę czasu a nowina rozniosła się lotem błyskawicy po miasteczku. Ale znacznie ubarwiona i z pikantnymi dodatkami.

I tak ta druga baba wyprodukowała z igły przysłowiowe widły. Życie w takich miasteczkach, jakich wiele w naszym kraju toczy się od nowiny do nowiny. Telewizja i słowo pisane w prasie jest potęgą i basta. Niewinni stają się winnymi, a łajdacy porządnymi. Tego wypromować a tego zgnoić.

Ludowe poetki piszą wiersze rymowane i całują stopy możnym z nadzieją, że coś im kapnie z pańskiego stołu.

To nic, że po ulicach walają się plastikowe odpadki i psie kupy. A co to komu szkodzi, że supersam „Biedronka” egzystuje bez sanitarnego zaplecza dla klientów. To nic, że na dworcu autobusowym brak jest jakiejkolwiek poczekalni. Ale vis a vis rośnie myjnia samochodowa.

= Panie… biznes to jest biznes!

W takich małych miasteczkach, jakich wiele w naszym kraju, domy kultury zasypiają, a kultura – ta duża i mała – gdzieś się zapodziała.

- Co tu pan mi będziesz bredził o historii naszego miasteczka? Spójrz pan, jak rozrosła się nasza mieścina. Ile dacz i domów przybyło!

- A ile cegieł i żelaza zużyto na ogrodzenie z murów i płotów?

- Panie kolego, a czynszowe bloki budują?

- Coś pan… dla tych gołodupców i nierobów?! Niech wezmą sobie kredyt mieszkaniowy. Nowe osiedla są gettami, ogrodzone żelaznymi płotami. Z ekranów telewizorów wyziera wielka polityka.

- Dajcie nam władzę, to my stworzymy raj na ziemi!

Ten i ów rozgląda się po ulicy, ale raju żadnego nie widzi. Obiecany raj zatrzymał się przed żelaznymi płotami i obszernymi daczami. Burmistrzowie, wojewodowie i marszałkowie zamieniają się fotelami urzędniczymi. I fajnie jest, jak cholera! Przez ostatnie minione dwadzieścia lat nic nie staniało, oprócz ludzkiego życia.

- Co pan bredzisz… Spójrz pan ile przybyło samochodów, dacz, domów, dróg i stadionów!

- A niech mi pan powie, kolego, czy kolejki do lekarzy zmalały, czy się wydłużyły? Zima kiedyś się skończy i nastanie wiosna. Usiądzie pan na parkowej ławce i wygrzeje się w słonecznych promieniach. I nie wadząc nikomu będziesz mógł pan bredzić do woli o wolności i prawach człowieka.

- A z czego pan się śmieje?

- Sam z siebie i swojej naiwności! Mało być tak dobrze, a wyszło jak zawsze. Ni pies ni wydra… coś na kształt świdra, jak mawiał śp. Pierwszy sekretarz PZPR, Gomółka.

- Jest pan zgryźliwy i niesprawiedliwy. Bojownicy słusznego koloru obalili paskudny komunizm i dziś rządzą po bożemu „to co boskie oddają Bogu”, a to, co pozostaje przyklepują sobie.

- A co pozostanie takim maluczkim?

- Nadzieja, drogi panie, jak mawiali dwaj panowie: „a ja mam to wszystko w dupie”. Jutro wyjeżdżam za granicę za pracą i chlebem.

- No widzisz pan, jak się polepszyło i może pan jeździć, gdzie chce, a kiedyś tego nie było.

- A deficyt budżetowy?

- To nic wielkiego. Skubnie się co nie co z funduszu pogrzebowego emerytom. Co to komu wadzi, w jakim opakowaniu nieboszczyk będzie pochowany? Najlepiej Najlepiej worku plastikowym.

- A posłowie i senatorowie nie dołożą z własnych diet?

- Panie… to jest kwiat Narodu Polskiego! Oni mają domy w budowie i samochody na raty. A emeryt na sejmowej trybunie nie stanie i nikt mu głosu nie udzieli.

- No dobrze, a co za lata ciężkiej pracy?

- W marcu dołoży się mu dwa i pół procent rewaloryzacji i kwita! Z ekonomicznego rachunku wynika, że minister finansów ma łeb!

- Wie pan, kolego, ostatnio mam koszmarny sen!

- A co się panu śni?

- Piąta RP!

- A kto przy sterze?

- No… ci, co się jeszcze nie dorobili.

- Czyli solidarni z solidarnościowymi?

- A jak tam panie na Sylwestra było?

- Jak zwykle, pod pierzyną.

- A co będzie w nowym roku?

- Data będzie, drogi panie, dwa tysiące jedenaście!