ZŁAPAĆ MARZENIE NA STOPA (Korespondencja z podróży)

Powietrze, które wdychasz, widoki, które podziwiasz, jedzenie, które smakujesz, język, który słyszysz i uczucie jakiego doświadczasz... - nic znajomego. To jest właśnie prawdziwa wolność.

Nic ich nie zatrzyma.

Któregoś dnia Ines oznajmiła mi, że przez kilka dni nie będzie mogła się ze mną kontaktować, bo właśnie przekracza granicę Czeską. Moja córka wyjechała ze znajomym na wakacyjną wycieczkę w góry, a tam narodził się pomysł wyjazdu do Pragi. Na stopa. Miała wtedy 15 lat. Nie mogłam nic zrobić. To była krótka rozmowa telefoniczna po której na kilka dni pozostałyśmy bez kontaktu. Ten niepokój o nią nie opuszcza mnie od tamtej chwili. Bo prawda jest taka, że nigdy nie przestała tak mnie zaskakiwać.

Kiedyś ot tak rozmawiając w sobotni wieczór o tym, gdzie by tu pojechać wspomniałam, że Licheń to piękne miejsce i do tego tak niedaleko. Następnego dnia przed południem dostałam wiadomość, że już tam zmierzają. Autostopem. Prawie z pustym portfelem, termosem z herbatą i kanapkami na drogę. Nic ich nie zatrzyma. Nawet brak gotówki.

Ines nie jest sama w drodze.

Odkąd poznała Adasia wszędzie podróżują razem. Najpierw wyjeżdżali autostopem w Polskę. Szybko jednak to przestało im wystarczać. Tęskne spojrzenia na mapę Europy wróżyły wielkie plany. I tak narodził się pomysł wyjazdu autostopem do Chorwacji. Rok 2012. Dwa tygodnie w drodze. Czechy, Słowacja, Austria, Słowenia, Chorwacja, Niemcy. Ogromny wysiłek, pot lejący się po plecach, pęcherze na stopach. Tylko oni dwoje i plecaki jako cały ich dobytek w trasie. Ale udało się. Zrobili dwa i pół tysiąca kilometrów.

Zima zaowocowała narodzinami kolejnego pomysłu na wyprawę. Tym razem to dziesięć tysięcy kilometrów autostopem. Niemcy, Francja, Hiszpania, Portugalia, Gibraltar i Afryka. Trasa drogi powrotnej nie jest jeszcze zaplanowana. Odliczamy już godziny do wyjazdu. Trwają ostanie przygotowania. Plecaki spakowane precyzyjnie. Doświadczenie w podróży procentuje. Są ciężkie, ale nie zawierają niczego niepotrzebnego. Oprócz ubrań i środków czystości – śpiwory, karimata, namiot i przenośny prysznic. Apteczka – ważne w podróży. Środki przeciwbólowe i przeciwbiegunkowe. W końcu jadą na inny kontynent. Kilka niezbędnych naczyń, taśma klejąca, nóż i nożyczki. Mapa, gaz pieprzowy i dokumenty. Dbamy o kontakt, więc wybieramy optymalną dla nas usługę telefoniczną. Omawiamy szczegóły kontaktu. Dla mnie ważne jest, aby przysłali choć jedną wiadomość dziennie. Ines ostrzega, że być może nie zawsze będzie taka możliwość. Oboje obiecują korzystać z każdej okazji dostępu do Internetu. Wiadomość, fotografia czy nawet dwie sekundy rozmowy będą mnie uspokajać.

Pasja nie pozwala im usiedzieć na jednym miejscu.

Mówią, że świat jest piękny, a oni chcą go po prostu zobaczyć.

W tej podróży nie będą się spieszyć. W Berlinie chcą zobaczyć Dworzec ZOO. W Paryżu Katedrę Notre Dam, wieżę Eiffla i marzą o spacerowaniu nocą w świetle paryskich latarni.

Pragną przeżyć kulinarną przygodę i degustować regionalne potrawy i trunki. W Hiszpanii chcą spędzić noc na plaży nad oceanem…I wreszcie Afryka! Maroko! Mają marzenie – kołysać się na wielbłądzim siodle. Wybrać się na tamtejszy targ. Spróbować tamtejszych owoców.

To właśnie przez Maroko oboje postanowili założyć na palec obrączkę. Adaś obawiał się, że Ines może zostać przedmiotem targu. Do dziś na afrykańskiej ziemi kobiety sprzedawane są za wielbłądy. Mamy nadzieję, że jako „mężatka” nie będzie już tak zagrożona.

Ines i Adaś mają potrzebę opowiedzenia o swojej podróży mieszkańcom Środy Śląskiej gdzie mieszaka wielu ich znajomych. Wiadomości o nich będą na bieżąco przekazywane Gazecie Roland. Liczymy, że będziecie im kibicować i trzymać kciuki.

Aneta Ormańczyk

Blog i strona na Facebooku:

https://www.facebook.com/nieustanne.wedrowanie

http://www.nieustanne-wedrowanie.blogspot.com/