Jako fotograf zajmuję miejsce za linią bramkową, co daje mi pewien przegląd linii obrony danej drużyny. To tu często zaczyna się przegrana, brak komunikacji lub szukanie winnych i ciągłe pretensje. Tu zaczyna umierać mental. W Polonii? Po stracie bramki kapitan Jakub Dudziak zakomunikował: „To nie ma znaczenia! Gramy swoje!” I grali! Wynik 3-1 mówi sam za siebie. Nikt nie miał pretensji do kolegi, nikt nie szukał winnego. Kuba to rasowy lider co słychać w każdym meczu, to taki typ „albo lubisz, albo nie”. Butny, pewny siebie, mocno trzymający zespół z pozycji stopera. Cokolwiek napiszę, to wszystko zmieści się w stwierdzeniu KAPITAN.

I tu płynnie przejdę do trenera, a w zasadzie PANA TRENERA Jarosława Pedryca, człowieka który jest ojcem tego sukcesu, jakim jest obecna drużyna ze Środy Śląskiej. Wiecie co jest największą bolączką piłki poniżej poziomu centralnego? Frekwencja na treningach, życie prywatne w połączeniu z własnymi słabościami często nie pozwala zgromadzić nawet ¼ składu na treningu. W Polonii? Ten temat nie istnieje, 90-100% składu na każdym treningu. To oznacza jedno, motywację do bycia lepszym, pracy nad sobą i poczucia bycia częścią jednego organizmu, który cię potrzebuje. To widać na murawie w każdym meczu, kiedy widzę Kamila Liberka schodzącego po meczu w koszulce, której nawet reklama proszku do prania nie upierze, to wiem jedno, dał z siebie 101% .

Kamila nie wywołałem przypadkiem, to zawodnik od wielu lat grający w tutejszym klubie, jest świetnym przykładem, że budowa drużyny nie musi być rewolucją, a ewolucją. Trener Pedryc po przyjściu do Środy Śląskiej nie ścinał głów, co znamy z wielu lig centralnych. Przeanalizował zawodników i wyznaczył cele. Proste? To teraz przekonaj 26-osobowy zlepek facetów do współpracy i rywalizacji ze sobą jednocześnie. A jednak da się! Często lubię się przysłuchiwać jego radom, czy rozmową z zawodnikami, ma przepis na to, żeby Ci się chciało. I najważniejsze, stawia na młodzież i to naszą młodzież. Wczoraj debiutował Kuba Grzegorczyk, a z pierwszym zespołem trenuje również Cyryl Sokołowski. To jasny sygnał dla całej akademii, pierwszy zespół na was czeka. Tu warto wspomnieć o wspólnych treningach pierwszej i drugiej drużyny, co nie tylko dobrze wypada ekonomicznie, ale daje szereg pozytywnych rozwiązań dla sztabu i zawodników.

Kiedy szwendam się po meczach ekstraklasy czy reprezentacji, lubię fotografować ludzi pokroju Celebana, Pawelca czy Lewandowskiego. Nie chodzi o nazwiska, tylko to jak ich ciało reaguje na piłkę w pobliżu, to napięcie mięśniowe aż wylewa się z kadru. Wiesz, że w mózgu poszedł komunikat „maszyny cała naprzód” i biada temu, który wejdzie na kurs kolizyjny. Tak właśnie gra Łukasz Skolimowski i Adam Andrusiak. Wcale mnie nie dziwi ich liczba bramek, dla nich nie ma piłek straconych i akcji beznadziejnych. Dynamika tych dwóch zawodników, szybkość z jaką zmieniają kierunek biegu i pomysły na wykończenie akcji musi procentować i procentuje w każdym meczu.

Trzy filary, kapitan, trener i napastnicy, spięci środkiem pola i dynamicznie wchodzącymi wahadłowymi, to przepis na średzki sukces. Ale to tylko słowa, bo ci chłopcy to to prawdziwy kolektyw. To przede wszystkim niemal ta sama drużyna, która w okręgówce grała w kratkę, odpowiednio wzmocniona i ułożona w mojej opinii ma szansę na coś więcej niż 4. liga. Przed nami ostatni mecz w Kunicach i przerwa zimowa. Jestem pewien, że tak poukładany klub jest w stanie przynieść nam wiele radości.

Tekst i zdjęcia: Paweł Lipnicki WIME