POPSUTY WIDOK Z OKNA SALONU

Pisząc i mówiąc o średzkim ghettcie na jego mieszkańców wydano społeczny wyrok, nie uwzględniając przyczyn, dla których przyszło im żyć w warunkach obozowych, o których wiedzą władze miasta jak i sami penitencjariusze. Widzą na co dzień tę nędzę właściciele sąsiadujących „willi” przy ulicach: Polnej, Lipowej i Kolejowej, którzy onegdaj postanowili właśnie tam wznieść swoje domostwa. I wybudowali je wokół ghetta, które jest tworem pierwotnym wobec ich wtórnych decyzji.

Używam celowo słowa „ghetto”, mając od dawna na to przyzwolenie osób w nim mieszkających. Niejednokrotnie gościłem w ich zarobaczonych i zapleśniałych lokalach, gdzie na środku pokoju podczas deszczu ustawiane są miski i wiadra, a smród stęchlizny wżera się w każde włókno ubrania, które śmierdzi jeszcze przez kilka dni.

Po ogromnej tragedii w Kamieniu Pomorskim stacje telewizyjne wyemitowały liczne reportaże z całego kraju, ukazując sytuację osób mieszkających w warunkach urągających ludzkiej godności. Zawyli wówczas ze zdumienia politycy z prezydentem Kaczyńskim na czele, który swego czasu dał w wielkopańskich słowach: „spieprzaj dziadu!” wyraz ludzkiej solidarności, po bratersku traktując rodaka z innej dzielnicy, niż warszawski Żoliborz. Politycy od Tuska, jak zwykle obiecali wiele, wykazując się „parciem na szkiełko”, czyli przed kamerami tv długo rozprawiali o doli i niedoli Polaków kategorii czwartej, wykazując się przy tym rzekomym zrozumieniem samorządowców opowiadających o chronicznym braku mieszkań socjalnych.

Samorządy w większości nie realizują zadania „gminnego budownictwa mieszkaniowego”, w tym lokali socjalnych, gdyż najzwyczajniej nie mają na to pieniędzy. A kiedy pieniądze się znajdują i rozpoczyna się budowa, niezadowoleni z sąsiedztwa podnoszą pod niebo argumenty niby to oczywiste a na wskroś obłudne. Zrozumiałe w nich jest jedynie to, że nikt nie chce widoku z okien salonu na ruderę, przy której na ławeczce przesiadują całymi dniami obcy dla nich ludzie – obcy kulturowo, społecznie i ekonomicznie. Osadzeni w realiach nędzy, społecznego wykluczenia i nietolerancji. Widok ten psuje smak kawy i koniaku. Obłudne jest natomiast to, że baraki wybudowano w latach 70. ubiegłego wieku, a ci którzy wybrali ich sąsiedztwo bynajmniej nie robili tego pod groźbą, podstępem, czy błędem co do lokalizacji, wbijając łopatę pod fundamenty pod przyszłe domostwo.

Oprócz Środy Śląskiej nie znam gminy w powiecie średzkim, która przystąpiła w ostatnich dwudziestu latach do realizacji budowy mieszkań socjalnych. A kiedy zrobiły to władze samorządu gminy w Środzie Śl. zarzuca im się na dzień dobry braki w szczegółowym planie zagospodarowania przestrzennego. A przecież zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwagi do projektu planu miejscowego może wnieść każdy, kto kwestionuje ustalenia przyjęte w projekcie planu, wyłożonym do publicznego wglądu, gdyż tak stanowi art. 18 tejże ustawy. Następny przepis z kolei mówi o możliwości dokonania zmian w planie. Czy obywatel W., budujący dom w sąsiedztwie ghetta, który publicznie okazał niezadowolenie, przedstawił takie uwagi?

Przy okazji telewizyjnych występów powstało zagadnienie, czy burmistrz Krasucki buduje, czy też odbudowuje? Zagadnienie to głupie, świadczące o głupocie stojącej w sprzeczności z oczywistą oczywistością, bowiem wystarczy zajrzeć do definicji legalnych zawartych w ustawie „prawo budowlane”, by przeczytać, że budowa to nic innego jak wykonanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowa, rozbudowa i nadbudowa obiektu budowlanego.

Nie mam potrzeby bronić burmistrza, który jako jedyny znany mi samorządowiec buduje w powiecie średzkim lokale socjalne, mając na uwadze rzeczywiste potrzeby mieszkańców i niedawną tragedię pożaru przy ul. Lipowej. Krasucki, wykonując obowiązki wymienione w ustawie o samorządzie gminnym, broni się sam. A wytykanie mu realizacji zadań, które należą do jego obowiązków przez ludzi, którzy potrafią współczuć bliskim w ich niedoli jedynie za pośrednictwem telewizora, bo tak najwygodniej, jest najzupełniej bezczelne.

Pewien Żyd napisał kiedyś w „Liście do Rzymian” takie oto zdanie: „Dlatego już nie osądzajmy się wzajemnie, lecz raczej postanówcie nie dawać bratu powodu do zgorszenia, ani przyczyny potknięcia”.
I niech tak pozostanie.

Patryk Medyński
fot. Archiwum "Rolanda"